Kieszkowski Roman (1905–1962), nauczyciel, działacz harcerski. Ur. 9 VIII w Radomiu. Ojciec Władysław, rzemieślnik, matka Marianna z Żakowskich wcześnie zmarła. K. ukończył gimnazjum w Radomiu, należał do harcerstwa. Zapisał się na Wydział Prawny Uniw. Warsz., lecz mając trudności w pogodzeniu studiów z pracą zarobkową przeniósł się do Łodzi, gdzie został nauczycielem w szkole powszechnej i na kursach wieczorowych na Bałutach, w znanej dzielnicy robotniczej. Wśród młodzieży robotniczej prowadził pracę harcerską i założył drużynę im. gen. Bema, został członkiem Wydziału Zagranicznego Chorągwi Łódzkiej, brał udział w Zlocie skautowym w Gödölö na Węgrzech, pisywał artykuły do pism harcerskich. Uczęszczał na studium historii Wolnej Wszechnicy, pracował pod kierunkiem prof. N. Gąsiorowskiej. W czasie okupacji uczył na tajnych kompletach szkół średnich i w szkole powszechnej w Zaciszu. W r. 1943 został aresztowany i osadzony na Pawiaku, lecz wkrótce udało mu się uzyskać zwolnienie. Przeniósł się do Grodziska Mazowieckiego i tam udzielał lekcji. Był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (PPR). W r. 1945 zgłosił się do pracy w Lublinie. Został naczelnikiem harcerzy i kierował Główną Kwaterą Harcerzy do r. 1949. Czas jakiś pracował w Komisji Dostaw Harcerskich, po czym kilkakrotnie zmieniał miejsca pracy. Ukończył kurs ekonomiczno-administracyjny i został starszym radcą w Min. Zdrowia. Otaczał opieką drużyny harcerskie. Często zapadał na zdrowiu (choroba nerwowa) i w dn. 5 XII 1962 r. popełnił samobójstwo. Był ożeniony z nauczycielką Katarzyną Suzin. Syn Maciej jest magistrem inżynierem elektro-mechanikiem, Wojciech uczniem szkoły żeglugi śródlądowej.

„Na Tropie” 1930–9; „Życie Warsz.” 1962 nr z 11 XII; – Na podstawie materiałów dostarczonych przez żonę opracowała

Red.